Pauline: Niet meer 'het meisje van het ongeluk'

Bijna negen was Pauline toen ze op de fiets werd geschept door een automobilist. Groot alarm. Vooral het hoofdletsel leek ernstig en dat bleek ook. In de twintig jaar die volgde, zag ze een stoet aan artsen, therapeuten en docenten aan zich voorbij trekken. Met wisselende belangstelling en deskundigheid.

Vandaag praten we na in haar huiskamer en kijken terug, samen met haar ouders die al die jaren zo intensief bij haar leven waren betrokken. “Het was vooral de strijd om serieus genomen te worden met het hersenletsel” zegt moeder Margreet. “Ik ben er assertief door geworden”.

Lange tijd woonde Pauline natuurlijk nog thuis. Alle hulptroepen werden gemobiliseerd. Zo zwoegden ze van basisschool naar middelbare school. En dan richting de beroepskeuze. Dat is niet makkelijk als je concentratie een blijvende deuk gehad heeft en je door je hersenletsel epileptische aanvallen krijgt op de meest ongelegen momenten. Maar door de combinatie van een onvermoeibare en strijdbare moeder en een goed georganiseerde studiehulp met advocaten en creatieve steun, lukte het. Pauline heeft een prachtbaan als medisch secretaresse in een ziekenhuiskliniek voor drie dagen per week. Door haar opgeruimdheid en toewijding is de werksfeer top en heeft ze binnen deze werkbeperking van haar hersenschade geen hinder meer.

Natuurlijk, ze heeft stevig moeten inleveren op energie en ze is een ander mens dan wie ze zonder ongeval geworden zou zijn, maar Pauline telt vooral haar zegeningen. Ze is zelfstandig geworden en pas getrouwd. Met de schadevergoeding die door haar vader verstandig is belegd, heeft ze een veilig financieel vangnet kunnen creëren voor als het onverhoopt toch medisch moeilijk wordt.

Meer dan 15 jaar heeft het geduurd de omvangrijke schade goed te regelen. Gelukkig zonder rechter. Bestaanszekerheid is nu geen zorg meer, “maar dat moet je wel met elkaar doen en volhouden”, benadrukten dochter en ouders. Als gezin dus samen met het advocatenteam. “BVD advocaten heeft al die jaren mijn ontwikkeling gefaciliteerd en gezorgd voor de goede stappen, voorschotten op de schade, hoop en perspectief. Langzaam ben ik van ‘het meisje van het ongeluk’ gewoon Pauline geworden”. Pauline die mee kan doen, werkt, geniet en liefheeft. Noem dat maar ‘gewoon’.