Vallen en weer opstaan

Het zou een bedrijfsuitje zijn om nooit te vergeten. Een zo hoog mogelijke toren bouwen van kratten, goed gezekerd met een touw vanwege de grote hoogte voor als het mis gaat.

Het ging mis omdat de zekering faalde en Klaas stortte 9 meter naar beneden op zijn armen en handen.

In het ziekenhuis geloofden ze niet dat hij z’n handen ooit nog zou kunnen gebruiken. Een dramatische periode brak aan; net getrouwd, net verhuisd en nog een heleboel te doen. En dan met dit perspectief. Na allerlei operaties kwam Klaas naar huis en moest thuis verzorgd en verpleegd worden door zijn vrouw. Die zich op stille momenten wanhopig afvroeg hoe het verder moest.

Klaas werkte in de bouw en had gelukkig een uitstekende verstandhouding met zijn baas. Die heeft hem door dik en dun gesteund en praktisch geholpen. En niet te vergeten de mannen van de vrijwillige brandweer die het ongeluk hadden meegemaakt. En al die steun was moreel nodig om het vol te houden. Om te geloven dat er toch nog iets van terecht zou komen, van de toekomst.

Nu, bijna zes jaar later, zit ik met Klaas en zijn vrouw Maartje aan de koffie. We kijken terug.

Met zijn handen en polsen is werken in de bouw niet meer mogelijk; de beweeglijkheid is minimaal. Maar omscholen tot werkvoorbereider op kantoor zat er wél in; hij geniet weer fulltime van zijn werkdag.

En de droom om ooit zelf een huis te bouwen? ‘Die is vervlogen’, zegt Klaas. Daarom is hij blij dat hij de vergoeding die hiervoor is betaald in de aankoop van een vakantiehuis heeft kunnen steken dat hij kan verhuren.

Uiteindelijk is de schade naar tevredenheid geregeld; Klaas is heel blij dat hij aan het claimtraject is begonnen en het helemaal uit handen heeft kunnen geven van BVD advocaten. ‘Ik vertel dit verhaal graag om lotgenoten sterk te stimuleren de schade te laten verhalen terwijl dat niet in je natuur zit. Het is te groot en te belangrijk om het níet te doen. Je draagt tenslotte de verantwoordelijkheid voor jezelf en je gezin. Het is een lange weg maar doe het wel!.

‘Het belangrijkste’, zegt Maartje, ‘is dat ons het ongeluk ook iets heeft gebracht. We zijn nog meer met elkaar verbonden geraakt in onze relatie. Je kruipt samen door een diep dal van tegenslag maar komt er sterk uit’.

Vallen en weer opstaan dus.

N.B. Om privacyredenen zijn de namen gefingeerd.